Benim sana olan sevgim;
Nazım’ın Vera’ya,
Mecnun’un Leyla’ya,
Kafka’nın Milena’ya,
Özdemir’in Lavinia’ya,
Bir kuşun, gökyüzüne olan aşkı gibi büyüktü.
Anlayacağın çok büyük sevildin. Ama insan yakınlardakileri görmez. Uzatsan elini soluna, kalbime değecekti narin parmakların.

İnsanlar uzak,
İnsanlar korkak,
İnsanlar hep böyle...

Şimdi olacak iş mi benim şiirlerimi sevmeyen kadına şair olmak?

Şiir tükendi,
Şair ıssız kaldı.
Kalemler korkak ve
Kağıtlar yaralı.