Güne bakan umutların çocuklarıyız biz,
Suyu fazla verildiği için acıtmadan seven,
Sevilince anlamsız gülüm seni’lere sahip...
Sabaha “zabah” desek de zaman zaman,
Hep gecelerde ağlarız bizsiz, sizsiz...
Sakinliğimiz serde Zerdüşt kalır kimsesiz.
Uzakta yakın,
Can kenarına ait yaralarsa yastık yaptığımız gözlerinsiz,
Anlamı yüklem eden,
Yüklemeden çökmüş elmacık kemiklerine,
Gamsız hamallarız...
Cümlesiz, cümlemiz, cürüm kadar ateş siz...