Hayatta herkesin bir çan eğrisi var. Doğa denilen sonsuz sınıfın gelgeç öğrencileriyiz hepimiz; öğretmenimiz ise çoğu kez eli kırbaçlı, acımasız ama herkes ve her şey için de en iyi ilaç ve müzmin iyileştirici bir zaman; bazen de anne kılığında şefkatli bir tanrı. Hepimiz yaşarken iyi notlar da alıyoruz sınıfta kötü notlar da; en yüksek not ile en düşük notun ortalaması ise sınıfı geçmemize yetiyor, bu sınıfta kimse kalmıyor, bütünlemeye kalanlar da mahşer gününde geçiyor sınıfı.

Çan eğrisinin tepesindeyken herkes hiç bitmeyecek sanıyor tatlı hayatı. Oysa İtalyanların “Dolce Vita” dedikleri çan eğrisinin doruğundan öyle tez iniliyor ki zamanı geldiğinde, ikinci kez gerçekleşmiyor bu doruğa tırmanma, her insana, her canlıya bir kez veriliyor bu şans ayrıcalığı.

Bu romandaki kahramanların çok azı çan eğrisinin doruğunda oturuyorlar, inmeleri an meselesi, büyük bölümü de çoktan inmişler ve eteklerinde dolaşıyorlar eğrinin, bir üst sınıf olan mahşere geçmeyi bekliyorlar ritüeller yaratıp oyalanarak.

Nina, Tuğra, Mirza, Cezmi, Olga, Ludmilla, Boris, Sibel, Fuşya ve diğerleri bu romanı çan eğrisinin tepesine çıkarmayı başarabilecekler mi? Bunu okurların çan eğrileri gösterecek zaman içinde…