“Uyandı. Bir süre tavanı izledi. Ömrü boyunca dinlenerek uyandığı hiçbir gecenin sabahı olmamıştı. Uyumak, zihni enerjisini tüketince yatağa yığılıp kalmak gibi bir şeydi onun için. Uyandığında tekrar eden döngü ve birbirini tekrarlayan bir yığın rutin. Denemişti, normal bir insan olabilmek için denenecek çoğu şeyi. Fıtratına hiç de uygun olmayan insanlarla hiç de bulunmayacağı ortamlarda bulunarak giriştiği kendinden kaçma girişimleri, bir süre iyi gelmişti ona. Zihnindeki tüm sesleri kısıp sadece hayatın olağan akışındaki seslere göre yaşamak istiyordu, hepsi bu…”

Hiçbir Özelliği Olmayan Adamın Hikâyesi ile herkesin içinde bir hikâye barındırdığını, asıl önemli olan hikâyesiz kalmamak olduğunu belirten Enes Can, Büyüyemeyen Çocukların Şarkısı eserinde de bunu sürdürerek sıradan insanların yaşadığı sıradan yaşantılarının altında yatan derin hikâyeleri gözler önüne seriyor. Aşk, sevgi, teslimiyet, kanaat gibi temalar üzerinden hareket ederken, kedini arayan, bulamayan, isyan eden ama isyana sürüklenirken bile tutunacak bir dal arayan karakterlerin iç hesaplaşmaları üzerinden yazılan hikâyeler.