“ İkinci kez ta­nı­şa­bi­lir miyiz? Par­don! Ama ben,siz tam adı­nı­zı söy­ler­ken göz­le­ri­niz­de kay­bo­lu­yor­dum. Par­don, siz eli­ni­zi uzat­tı­ğı­nız­da, ben boy­nu­nuz­dan cen­ne­te bir köprü ya­pı­yor­dum. İkinci kez ta­nı­şa­bi­lir miyiz? Ben adımı söy­ler­ken, bütün geç­mi­şi­mi bir çin­ge­ne dan­sı­nın ate­şin­de ya­kı­yor­dum. Par­don, siz gü­lüm­ser­ken, ben bütün gök­yü­zü­nü so­lu­yor­dum. Ka­ran­lık­tı gece ama te­ni­ni­ze güneş dam­lı­yor­du ve par­don ne­fe­si­mi kesti te­ni­ni­zin ko­ku­su. İkinci kez ta­nı­şa­bi­lir miyiz? Par­don, çok gü­zel­si­niz. “
Ço­cuk­luk­tan ye­tiş­kin­li­ğe kadar tün acı­la­ra, kır­gın­lık­la­ra, hak­sız­lık­la­ra, üze­ri­miz­de ku­rul­ma­ya ça­lı­şı­lan ta­hak­kü­me, ank­si­ye­te kriz­le­ri­mi­ze, yal­nız­lı­ğı­mı­za, aşk­ta­ki hüs­ran­la­rı­mı­za, ya­şa­mak is­te­yip ya­şa­ya­ma­dık­la­rı­mı­za ve tüm yo­rul­muş ya­ra­la­ra rağ­men bi­re­yin öz­gür­leş­me­si­ni ve ken­di­si­ne şef­kat­le do­kun­ma­yı öğ­ret­me­si­ni amaç edi­nen bu öy­kü­ler uma­rım sizin duygu ve dü­şün­ce dün­ya­nı­za da ilham ve güzel bir do­ku­nuş olur.