Seni yalnız bıraktım diye
Mezarından bile koşarak geliyorum eve.

Islık çalan odalarda
Konuşuyorum konuşuyorum konuşuyorum.

Uzaktan gelmişim, ağzımda sabahın çiy taneleri
Çocuklaşma diyerek çekiyorsun ağzını.

Sonra kaldırıyorum başımı, pencere değil
Sıralı kirpikler gibi çocuk ölüleri.

İnsan acısından utanır mı
Döktüğüm yaşlarla zehirleniyorum.

Bizden geçti de, demiştin, hepsi ölümün rahminde
Bu çocuklar nasıl yaşayacaklar bu ülkede.

Antakya’dayız, Vakıflı Köyü’nde kalbimizi seviyoruz
Bu iyilik içinde kimin aklına gelir ölüm.

Deniz kıyısına gidelim haydi
Mavi, göğsünde uyutur biraz korkumuzu.

İki kişilik bir yalnızlığım fotoğraflarının önünde
Birisi alıp götürdüğün, öteki bırakıp gittiğin.