Yorgunum. Sen orada her zamankinden daha kırgın ve huzursuz yasamaktayken ben parantezler açamazdım. Sana, en değerli hazinemi emanet ediyorum; sevgimi. Bütün noktalama işaretlerimi kaybettim. Sana kendi cümlelerimle yepyeni paragraflar kurmak için geldim.

Ah Elif, ne çok bekledik, ne çok kaybolduk ve ne çok geç kaldık hayata. Yaşanılmayan tüm duygularımın ağırlığıyla bizi yeniden yaşayabilmek için geldim.

Sana `memleketim` diyebilmek için geldim.

‘Hoş geldin!’ diyebilecek misin?