Düzenin mesaisinden  kendi cenazesine geç kalan asgari insanlar tanıdım  “kaderde varmış, kader yazmış,  kaderin oyunu,” demeyi meslek edinmiş insanlar  düşmeyi rutine vurup  neye takıldığına bakamayacak kadar korkak insanlar  anahtarı elinde tutup, kapıyı bulamayacak aciz mahlûklar  sordum onlara, toprak nasıl kabul edecek bedenlerinizi? toprak kusacak sizi  kokusu değişen yavruyu reddeden anne  toprak tanıyamayacak sizi  anlamı yitiren bir kelimenin hükmü nasıl biterse  daha içinde anlam bile kazanamamış yaşamlarınız  öylesine boş ve tuzak olacak anlamını yaratan kişiye  şenlikler eşliğinde düzenlenen bir soykırım gün batımını izlerken esnemek gibi gelecektir bize.