“Ben huysuz çocuklar gibi ağlamayacaktım. Kararlıydım. Ama yanımdaki çocuklar ağlamaya başlayınca ben de ağladım. Hele bazıları sınıfa girmek istemeyip yerlerde debelenerek ağlayınca sonradan müdürümüz olduğunu öğrendiğim orta boylu, göbekli, beyaz tenli, kel bir adam yanımıza geldi. Bize işaret parmağını sallayarak var gücüyle bağırmaya başladı:
  “Çocutlaaaaal! Tutuuuuun! Çocutlaaaal! Tutuuuuuun!”
    “Biz neyi tutacağız? Niye tutacağız?” diye düşünmeye başladım. Bazı çocuklar ağlamayı kesmeyince ikinci uyarı geldi.
  “Tutuuuuuuun! Tutuuuun! Velilel, çocutlalınıtı tuttuluuuuun!”
   Şimdi de “Tutturun” diyordu. Neyi tutturacaklarsa…. Ben ağlıyor olsam bile yine de kararımı vermiştim. Tutmayacaktım. Bu arada annem seslendi; “Yavrum sus artık. Bak müdür bey kızıyor.”
   Meğer müdürümüz “Tutun” diyerek “Susun” demek istiyormuş.