Bizden önceki kuşağın fiziği, durmaksızın hareket halindeki atom ve moleküllerden oluşan bir Evren kavramıyla Gerçekliği keşfettiğini düşünüyordu. Tanımladığı şey yalnızca hareketler ve dönüşümlerdi, ancak bu hareketleri ve dönüşümleri madde ve enerji olarak anlıyordu. Bununla birlikte, on dokuzuncu yüzyılın başındaki büyük fizikçilerden daha incelikli zihinler, duyumların bizi yanıltabileceğini çoktan görmüşlerdi. İçimizde sürekli değişen bir şey vardı - bu bizim bilincimizdi ve bildiğimiz tek şey de buydu. Eğer dışsal şeyler varsa, bunlar yalnızca biz onları düşündüğümüz için vardı. Ama biz kendimiz varız, çünkü biz sadece sürekli değişen bir bilinç akışı değiliz, aynı zamanda içimizde bilincimizin tüm değişimleri boyunca aynı kalan bir kişilik ya da kimlik var. Eğer bizim için var olan şeyler sadece biz onları düşündüğümüz için varlarsa ve eğer biz de varsak, o zaman bizi düşünen bir Mutlak Aklın düşüncesinde var olmalıyız. Yalnızca hareketleri ve dönüşümleri inceleyen Fizik Bilimi, hareket eden ve dönüşen bir şey olduğunu anladı - bu madde ve enerjiydi. Yalnızca düşünceyi inceleyen Zihin Bilimi ise doğanın yalnızca Evrensel bir Zihnin düşüncesi olduğunu anladı. Her iki sonuç da eşit derecede geçerli Felsefe (ya da metafizik) idi ve ikisi de Bilim yöntemleriyle kanıtlanamaz ya da çürütülemezdi. Spekülatif oyun bitti, dedi Huxley, pratik çalışmaya başlayalım!