İnsanlar üçe ayrılır bence... Şiiri bulmuşlar, şiiri henüz bulamamışlar ve şiiri kaybetmişler... 
En şanslılar içindeki şiiri bulmuş olanlar. Baktıkları her yerde, her şeyde bir şiir görebilir onlar. İster acı, ister tatlı, ister mutlu, ister gözü yaşlı, her anda hissederler şiiri... 
Doğan güne de batan güneşe de söyleyecekleri vardır. Sevinç gözyaşlarına da keder iç çekişlerine de selam eder mısralar dizerler... 
Şiiri yaşarlar bir ömür... 
Şiirini henüz yakalayamamışlar da şanslı sayılırlar... Biraz daha umutla, biraz daha sevgiyle bakmayı becerebilen herkes elbet bir gün bulur o şiiri. Bakış açısını değiştirmeliler sadece. Azıcık azim ve cesaret ile...
En umutsuzlar ise şiirini kaybetmiş olanlar... O kadar örselenmiş, o kadar incitilmiş, o kadar acıtılmıştır ki onların canları, tüm umutlarını yitirmiştirlerdir yaşama dair. Umutlar tükendiğinde değil mi ki zaten nefes almaktan vazgeçişimiz... Umutlar tükendiğinde değil mi ki kulaç atmayı bırakır boylarız dibi... 
Umut yoksa şiir yok...
Şiir hep bizimle olsun...