Psikoterapide ilk entegrasyon isteklerinin ifade edilmesinden bu yana, birleştirme aşamasına gidilebilecek teknik ve kuramsal bilgilerin birikmesi tam bir yüzyıl sürmüştür. Bu süre zarfında, odada kullanılacak teknik sayısı bir hayli artmış, teknik sayısının artması da farklı kurumlara dayanan terapi formlarını birbirine yaklaştırmıştır. Bu mevcut durum, terapistleri entegrasyon imkanlarını araştırmaya cezbediyor. Psikoterapi dünyası bir yandan bölük-pörçük bir görünüm arzediyor, bir yandan da ortak ve benzer tekniklere, hatta farklı isimde kullanılan aynı tekniklere şahit oluyor. Bu görünüm, psikoterapi entegrasyonunun, birkaç adet fazla cüretkar adamın giriştiği bir maceradan çok, doğal bir trend olduğunu gösteriyor. Since the time when the first pleas for psychotherapy integration were vocied, it has taken a full century to accumulate the tecnical and theoretical knowledge that would lead to the phase of unification. In the meantime, the number of tecniques to be used in the session room has significantly increased, converging the therapy forms leaning on different theories. This current state has been tempting therapists to explore the opportunities of integration. The realm of psychotherapy, on the one hand, appers to have a fragmentary nature, and on the other hand, witnesses common and similar tecniques, even the sama tecniques under different names. This appearance indicates that the psychotherapy integration is a natural course rather than an adventure taken up by a handful of over-daring men.