Elleriyle gözyaşlarını sildi genç kız. Arabanın ardından umutla baktı yola. Onunla başlayan hikâye şimdi onunla bitiyordu. Bitmek denmezdi belki. Kim bilir yeni öyküler doğururdu yaşanan acılar. Acılar ki insanı olgun ederdi. İnsanın sabrını ölçerdi, şükrünü sınardı. Acı yaşamak, kim ne derse desin güzeldi. Ah ulan 213. Sokak! Dilin olsa da konuşsan, gördükle-rini bir de sen anlatsan. Ben yoruldum be 213. Sokak, sıra sende. Biricik’i anlat, Tolga’yı anlat, cankileri anlat; kararan, mahvolan hayatları anlat. Umutları anlat bir de. Hiç bitmeyen tebessümleri anlat bu âlemdeki. Anlat, 213. Sokak!