"Savaş da acıdır, öyküleri de. Ancak ülke için, insanlık için gerekli ve zorunlu ise göze alınacaktır bu acılar. Bir savaşta çok sevdiği yakını ölenler, ya da kollarını, bacaklarını, gözlerini yitiren kişiler, dayanma gücünü, katıldıkları savaşın haklılığına ve kaçınılmazlığına olan inançlarından, büyük özverileri karşılığında kazandıklarına inandıkları yüce onurdan alacaklardır. Uğur Sümer’in tam bir dinleyici, gözlemci olarak konuştuğu insanlarımız kimliklerini açıklamaktan bile korkuyorlar. Çoğu, kötü biçimde kulanıldıklarını görmenin acısı içindeler. Kazandıkları emeklilik maaşları için ise, hemen hepsi ‘para onların olsun, kollarımızı, bacaklarımızı, gözlerimizi geri versinler bize’ diyorlar ! Savaş için tanıklıklarına ise, insanım diyenin yüreği dayanmaz."