Çocukluğum… Ah sümüklü, ağlak suratlı küçük kıvırcık ben.
Neyi dert edindin bu kadar?
Çözemeyeceğin büyük insan sorunlarında neden boğuldun?
Hep kaçtım sandığın o kirli yaşanmışlıklara nerede yakalandın?
Her şey yine olacağına varmadı mı?
Vardı elbet.
Koşa koşa geçti zaman.
Mücadele hiç bitmedi.
Ama içimde bir yerlerde o düşler sıkışıp kaldı.
Uyuyup onlara ulaşmak istiyorum ama eskisi gibi hissettirmiyor.
Çocuk olmak sihre sahip olmakmış meğer.
Uyuyarak ulaşılan mutluluk ülkesinin anahtarı da çocuk kalbimdeymiş demek ki...