"Osman Çakmakçı için şiir, bir bilme eylemi. Kavramlara sığınmayan, çünkü kavramların dünyayı fakirleştirdiğini bilen bir şiir bu: Nesneleri, durumları, dünyayı yeniden söze bürüme faaliyeti. Çıplak bir şiir. Ağaçlara sarılabilir, yunuslarla yüzebilir, mürekkep balıklarının kemiklerine birtakım işaretler kazıyabilir, çiçeklerin güldüğünü görebilir, hiç ağızdan dökülmemiş seslerle kelimeler oluşturabilir – çünkü biliyor, şiir, yani varoluş gerçekliğe sığmaz, hele sesler, harflerden taşar, kelime, anlamı hapsedemez. Bir imkânsızlığın, yani en temel insan umudunun peşinde bir şiir bu. Hele de geçmişte varolmuş bir gerçeğe dönüş değil bu, geride kalmış olana bir özlem hiç değil: Nasıl insan olunur sorusunu tekrar tekrar soran, hayretler içindeki bir söz Çakmakçı’nın şiiri." - Levent Yılmaz