Benden başka kimseler yoktu çevrede. Bir kaç köpek, bir de havada uçan, karların üzerinde dolaşan kuşlar vardı. Bir kuş, `Hiç kimsenin kafesine / Koyamayacağı bir kuş.. / Kaçmasını öylesine / Uçmasını böylesine / Unutmuş` bir kuş yanıma, çok yakınıma geldi. `Bir insan sesine / Gelip konmuş` bir kuş dedim içimden.

Oysa ben hiç konuşmamıştım. Öyleyken bir kuş sesimi, içimdeki sesi duymuş olacaktı ki yanıma gelmişti. Metin Altıok`un dizeleri geldi o an aklıma. `Eskiden bir sesim vardı, Vardı benim; Şimdi uzakta. Çınlar belki. Bir köprünün altında` diye başlayan dizeleri. Köprünün altında değil, Elmadağ`ında çınlamıştı sesim. Ve o kuş bu sesi duymuş, yanıma gelmişti. Bir süre birbirimize bakarak seviştik o kuşla.

Yola koyulduğumda kar yolu tutmuş, yollar uyuşmuştu adeta. Arabanın radyosunda Çaykovski`nin `Patetik Senfonisi` çalıyordu. Çaykovski`nin en sevdiğim eserim dediği `Patetik Senfoni` insana gerçekten acı veren bir bestedir. Sadece acı değil, özlem de vardır, coşku da, isyan da, kırılmışlık, incinmişlik, hüzün de vardır bu eserde.