İnsan derdine sevdalanamaz mı? Sevince o da gider ruhumuz rahatlar belki. Öyle bir demdeyiz ki;

Derdimiz bizden daha dertli. Benim gözemde yer kalmadı pek. Derdim var diyorum yar utanıyor, yar diyorum gönlüm Rab`dan utanıyor. Üçünün arasında savruluyorum. Büyümüyor bir gözede üç fidan, umutla yer açmaya uğraşıyorum. Ya canımdan eksilecek ya günahımdan, biliyorum…

Hani bazı şiirler kısa bazıları uzun olur ya. Duyguları da öyle gençliğin. Saatlerce konuşsa yetmeyecekken, tek kelime dökülmüyor dilden. Üşengeçlik değil bu , insafsızca bir aptallık.

Gönlünde tek dert Allah değilse, diğer fidanlar büyür topraksız bırakır böyle seni. Ben Üçünü de büyütmeyi denedim. Sonucu ne mi oldu? Ne göze kaldı ne fidan…

Gençliğin ortak meşgalesi bu zaten. Gönlündeki taht savaşları. Kimin hangi fidanı yeşerirse yolu öyle gider. Derdiniz yeşermesin, sevdanız kurumasın, Rabbi hatırlayabilmek bir lükstür gönlünüzde o fidan hiç solmasın…