Ödü yarılıyordu Nedamet’in geç kalmaktan. Bir gün uyanacaktı ki her şey, her yer bembeyaz kesilmiş.
Beyaz bir karanlığı kafası almasa da şiddetli bir ürperti yalıyordu bedenini tepeden tırnağa. Herhalde sis gibi
bir şeydi beyaz karanlık. Nereye baksan sis, nereye baksan duman… Önünü ardını göremediğin bir
duman! Nazlı Ebe’nin eski kocası Abidin de böyle bir beyaz karanlığın ortasında kaybetmemiş miydi yolunu? Sisin, dumanın ortasında ne yana gideceğini bilemeden dolanıp durmuş olduğu yerde. Yolunu kaybetmiş, azmış. Dolanırken dolanırken bir suya düşmüş. Çıkamamış o sudan…