Bingöl’de herkes kendine meşe
Öldürür yeşertir de
Her sürem nefes dünyasının kurtulanı
Ve de gül yeniden açacaksa
Yapıştırıp göğe verirler elimize

Buhurumeryem denilen çiçeği
Ah ettikçe atamamış mor lekeyi
Ben gidersem dünya batmaz ya
Gölge şair ışıtı birlikte
Erimiş kuru bir yaprak gibi o ağacın altında
Biz ondan bu yana hiçbir şiir
Kazanmış değiliz,tertemiz tahtadan zarfı Tanrının kalbi,
tartışmasız geçen zamanlarını ansır
bu bir oburluk mu? –Değildir
unutmuyor ne dediğini gitgide
sarılıp gövdesine göğü doğurabilir ana
Bingöl’de her şey kendine gebe