Ülkesini, insanını, tarihini bir bütün olarak sevmeyi öğrenememiş, ucuz mahalli aidiyetler içine hapsolmuş, Kuranı bilmeyen, Peygamberimizin üstün niteliklerini tanımayan, Fatih`in devlet anlayışından, Atatürk`ün, “Büyük Türkiye ve Sömürüşüz Dünya” özlemlerinden habersiz insanların cenneti haline geldik...

Necip Fazıl`ın “Sakarya Türküsünü” Nazım Hikmet`in “Kuvay-ı Milliye`sini” yüreğinin bütün coşkusuyla, hançeresinin bütün hüneriyle okuyarak ve nasiplenerek büyüyememiş o kadar çok insan aramızda dolaşıyor ki...

Fuzuli`yi sözlükteki “gereksiz”, Nefi`yi, Nabi`yi başka dünyalı zanneden, Yunusu, Karacaoğlan`ı, Dadaloğlu`nu, Veysel`i hercai çalgıcılar olarak gören o kadar çok insanla koyun koyunayız ki...

Yaşar Kemal`i, Cemil Meriç`i, Orhan Veli`yi, Bedri Rahmi`yi, Nureddin Topçu`yu, Zülfıi Livaneli`yi, Halide Edip`i, Yakup Kadri`yi, Goethe`yi, Dostoyevski`yi, Tolstoy`u, Ali Şerati`yi, Muhammed İkbal`i tanımayan ve büyük bir özür duygusu ile adını saymaktan onur duyacağım yüzlerce sanat ve edebiyat insanından damla nasiplenmemiş milyonlar var aramızda.