Li derekê hîşhîşa hêspan hat guhê wî. Ji dûr ve qefleyek sîwariyan dixuya.

Dêhna xwe dayê ku Sîdar, Elefterya, Şemsa, Mordem, Mehsûm û wan ji di nava

sîwariyan de ne. Her ku nêz bûn wî hevalên xwe yên gund jî nas kirin. Sîdar bi

hefsarê hespek kumêt a reş û zînkirî girtîbû bi xwe re dianî. Serê pozê wî spî,

dêliya wî dirêj bû. Her lingek wî mîna stûnek biriqî bû. Dikir hîşînî û radi bû

pêdarê. Bijiyên wî yên direj li ba diketin û toz ji ber simên wî radibû. Mordem

derket pêş û got: “Ev hespê kumêt me ji bo te anî.” Bi gurminiyekê re dîmen

hemû winda bûn. Her der di malzaroka zilmatê de hat veşartin. Ava sar lê

dikirin û ji kur ve dengek dihat.