Cemal Bâli Akal Beyaz Perdede Kirli Yargılamalar’da, sonunda hep iyileri aklayıp kötüleri cezalandıran “tatlı su” hukuk filmlerine karşı, “buyurun, adaleti buradan yakın!” diyor. Bazen çok erken bazen de çok geç gelen adaletin bir türlü tecelli edemediği yargılama filmlerinin izini sürüyor. Nasıl alındığı pek akla getirilmeyen “itiraf”la duruşma başlamadan verilmiş karara dayanan ve kamuoyunun önüne attığı günah keçileriyle ellerini temizlemeye çalışan bu “kirli” yargılamalarda; Danton, Jeanne d’Arc, Dreyfus, Bruno, Moore, Kurnaz, Crulic ve daha nicelerini çelişkili beraberlikler içinde yan yana getirip Salem’den Guantánamo’ya uzanan bu gösteri-davalarda, adalet aramanın anlamsızlığını vurguluyor. Vicdanları rahatlatmak yerine tedirgin eden, ama tam da bu yüzden daha anlamlı olan başka bir arayış içine giriyor Akal: Farklı aidiyetleri nedeniyle kolayca gözden çıkarılan ve ayrımcılığa uğrayarak hâkimler dünyasının ve adalet oyunlarının dışında bırakılanları hatırlatan arayış…