İnsanın yaşadığı acılar onları pişirirdi, bu yüzden en tehlikeli insanların çok az acı çekmiş ya da hayatı tozpembe görmüş kişilerden çıkması tesadüf olamazdı. Bir çocuğun hissetmesi gereken ruhsal ihtiyaçlar tamamlanmayınca kendisine ve dahi çevresine karşı çok tehlikeli bir yaratık olabileceği bir gerçekti. Yazık ki bir öğretmen bu ihtiyaçları tamamen karşılayamazdı, o çocukların kendi yaşlarına göre ne derece pişeceklerini de kontrol edemezdi. Elinden geleni yaptıktan sonrasını merak etmesi artık bir huy hâline gelse de bu durumu aşması gerektiğinin farkındaydı. Düşünceler bu yana ilerlerken zaman birilerini bekleyemezdi.