Rahman ve Rahim olan adına sığınarak 
Açtım iki elimi: Kor gibi iki yaprak…
Bir edep ölçeğinde umutlu ve utangaç,
İşte dünya önümde; benim ruhum Sana aç,
Bu seğriyen ellerle Senden Seni isterim,
Senden Seni isterken, canımdan çıkar terim.
Sana âşık ruhumdur merceği yakan ışık,
Gözlerim cemâlini görmeden de kamaşık.
Bir mirasyediyim ben iflasın eşiğinde;
Hep sabrım ölçülüyor ihlâs bileşiğinde;
Kimim? Kimlik ararken hem güler, hem ağlarım,
Yükseklerden dökülen sular gibi çağlarım…
Çok tozlu bir denizim, her ân’ım med ve cezir,
Sana âşık olalı yüreğim kut’la esrir. 
Döşeğim kara toprak, yorganım kara bulut;
Ben Seninle doluyken vurgun yapamaz kunût.
Her insan günah işler, Senden saklanır mı sır?
Tövbe dilekçesiyle sırttan kalkar bu nasır…
Kâinatı yarattın, donattın, rızık verdin;
Kimine sonsuz körlük, kimine ışık verdin;
Yanlış adım atmayın diye indi her kitap,
Sana açılan eli geri çevirmezsin RAB.
Ulu bir silsileden peygamberler gönderdin,
Gökyüzüne yıldızlar, yere çiçekler serdin;
Senden önce bir Sen yok, kâinatta İLK, Sensin;
Bu kâinat bir metâ, hepsine Mâlik Sensin…