Veysel, ısınmak için güneşe sırtını dönmüş, sazı eline almış, sanki keklik gibi sekiyor, bülbül gibi şakıyordu. Veysel’in gönlü pervane, yüreğinde kabuk tutmuş yâre, sözleri pare pare…  Veysel de sular gibi aktı dereler gibi coştu. Sularla birlikte Veysel’in duyguları da kabardı.  Veysel sazı aldı eline, Hak güç vere diline. Âşıklık bir deryadır, bu herkesçe biline…

Sözü sazı ak paktı, gönlü nehirler gibi dupduruydu. Yüreği masmavi semayı nakış nakış işlemişti Veysel’in. Anadolu’yu mayalayan bütün güzelliklerde yoğruldu gönlü. İnsan insan aktı sazının telinden. Sevdadan yana ne varsa Yunus hâllince donandı. Atalardan, pirlerden aldı sözü bugünlere işledi. 

Ve her gönülde bir güzel hatır bıraktı Veysel. Veysel’le geleceğin aydınlıkları çoğaldı. Dost ikliminde, dost sözünde, dost gönüllerde söylendi durdu Veysel adı.