Beng ü Bâde, büyük ozan ve bilgin Fuzûlî’nin yazdığı küçük bir mesnevidir. Kitabı 1508 yılında Irak’ı fetheden Safevî hükümdarı Şah İsmail Hataî’ye ithaf etmiştir. Simgesel bir dille kaleme alınmıştır. İrfan-Aşk ehlinin anlatımlarında kullandığı bütün nesneleri kendisine araç olarak kullanarak halkı uyandırma amacı taşımaktadır. Kitap Osmanlı dönemi Türkçesinden günümüz Türkçesine uyarlanmış ve Fuzûlî’nin anlayışı çerçevesinde şerhedilmiş-açıklama yapılmıştır. Fuzûlî’nin gençlik döneminde yazdığını bildiğimiz *Beng ü Bâde* yani *Esrar ve Şarab* ile asıl anlatmak istediğini Fuzûlî kitabında açıkça anlatmıştır. Bu dizeler kitabın hangi konuda ve ne amaçla kaleme alındığını göstermektedir:

*Sen ki dünyada içki ehliysen
Eğlence makamının sakiniysen

Keyifle içtiğin saf Mey’dir.
Kevser ummak sana insaf değildir.

Mey’den geç garezin Kevser ise
Yoksa al nakdi, hiç isteme nisye (veresiye)*

Budur hüner ki sana açıkladım
Kavrayış ehline sor ki ben ne yaptım