Bir “sen” var, benim içimde.
Bir “ben” var, “sen” diyen.
Baştan başa, bir “sen”.
Olur ya, diye yüzdüğüm yolların izinde, bir “sen” olmuş halimle.
Nasıl içten? Nasıl samimi? Bir gülüş içindesin, deyişinde.
Kendimi, gözlerine yansıyan, gözlerimin gülüşünde, yanağımın gamzesinde görüşte, başladı her şey.
Bir sözüyle, ne çok şey, anlatasım var. Bir bir, yaşayışlarında olduğum, adını “ hayat” koyduğumu.
Yüzüme vuran güzellikte, yaşadığım. Anlamını bulmuş bir “seni.”
Beni “sende”, seni “bende” görüşümde, başladı yüzüme süzülen, yaşayışım.
Aşkın, saklayamadığı gözlerim arasında, gizli saklım olarak, nefes alışlarımda.
Adının, adımlarında, adım attığım.
Yeni bir “ adın” varlığına doğru, yol alışlarımda.
Hiç bir yaşanılan, anlatamazdı, bu gerçekliği.
İşte, bizim hikayemiz diye, başrolüne seni koyuşlarımda, yaşayışında olduğum, bir “sen.”
Başka, ne olabilirdi?
“Ben Ve Senin, Yüzündeki Biz”
deyişimizin, yaşayışlarında…