Suskunluk…
Suskunluk, başka zamanlarda, hele hele en öfkeli zamanlarda daha güçlüdür…
Kanser sözünü duyunca irkilmedik desek yalan olur. Bu aciliyeti bu kadar kısa zamanda bu kadar özetlediği için teşekkür ettik ve derhal yola çıkacağımızı söyledik. Başkaca şey söylemediler. Hemşire evraklarımızı düzenledi birkaç dakika içinde, Bölge Hastanesine telefon etti, randevu ayarladı, nereye gideceğimizi ve ne yapmamız gerektiğini bir bir anlattı.

Bir kâğıt ve bir isim alarak oğlumla çıktık yola, arkamızdan şifalar dilediler, sesleri geliyordu. Aklıma hiçbir şey gelmiyor, tamamen zihnim durdu sanki. Merdivenlerin bitiminde biraz soluklandım. Oğlum koluma girdi, baba ne oldu diye. Bir şey yok dedim. Gözlerim bir an karardı. Hislerimde bir değişiklik olmadığını, korkunun yanıma bile yaklaşmadığını ama bir burukluk yaşadığımı itiraf etmeliyim.
Ve şöyle dedim yüksek sesle, kendime ve oğluma, arabaya binerken:

“Var edilen ve yaşayan her şey ölümlüdür bu dünyada!”