Ayla, tebessümü yüzünde beliriverdiğinde, utanmış olmanın verdiği sıkıntıyla kitapçıdan ayrılmıştı. Her zamanki vakitte, Fahir’in mesaîsinin bittiği saatlerde, yolunu yine Eminönü-Karaköy İskelesi’ne çevirmişti. Yol boyunca yağan yağmur, sonsuz bir âleme doğru ilerleyen Ayla’nın yüreğindeki yangım söndürmeye talip olmuş gibiydi. 0 ise bunu kendi nâmına haksız bir kazanç olarak gördüğünden, mâzîden birkaç hayali gözünün önünde canlandırıyor; yine iç dünyasında kendisini âdi bir suçlu olarak görmek istiyordu ve sonsuzluk zindanında ebedî bir mahkûmiyetin prangalarını ayak bileklerine geçirmeyi, çok ama çok arzuluyordu.