ey yanardağın ağzı, nereye sığdırayım bunca acıyı ey  
bu çağ sürgit keder, bu çağ yangın yeri, çağ rezil rüsva  
birden patlayacak sabrın en uzun soluklu azap kervanı 
çığlıklar bırakmıyor bu kenti, hep ıslak duruyor ninniler  
beşik gibi sallanırken altımızdaki toprak her şey uykuda 
uykuda bebekler tatlı düşler görüyor, analar hep tetikte 
azrail bile şaşırıyor insanın kendi yarattığı onca cehalete 

daha sevimlidir şubatın güleç yüzü, ailenin küçüğüdür  
oysa kimseler bilmiyor içinde büyüttüğü sonsuz öfkeyi 
bu nasıl kindir böyle, dört nala giden uğultu neyin nesi 
kulaklarımda giderek yükselen sesler, derin inlemeler 
çatırdayan yeryüzü, balkıyan gökyüzü, durup dururken  
birden karanlık, daha karanlık, çok karanlık, korkuyorum 
annemi arıyorum çaresizce, ruhum çırılçıplak, üşüyorum.