Stresten kemirip durduğum dudağımın arasından sızıyor ağzıma çaldığın bal. Seni tahrik ediyor, beni tahrip.
İnan bana çok alıştım çift kişilik yalnızlıkta tek kişilik acı yaşamaya, sen ise duyduğum acıdaki hazza.
Yanımdayken özlemek, aşk alevinden yanıp tutuşurken sevişmek, gerçeğini bildiğim o süslü yalanlarla sarmak açtığın yaraları ağzında farklı bir tat bırakırken senin, bana ölümü gösterip sıtmaya razı ediyor.
Bu aşk acısını sensiz yaşayabilmek mümkün görünmüyor bana.
Sevmeyeceksen yanımda sevme, aynı evin ayrı odalarında uyuyalım gerekirse, ama beni sensizlikle imtihan etme.
Kapıyı göstersen de eşikte “Gitme” de.
Bir ölüm kadar yakınız ayrılığa. O kadar anlık, o kadar burnumuzun dibinde.
Hadi bana yine yalanlar söyle.  İnan ki hazırım dinlemeye,
Bak şimdiden inandım bile…