Bir varmış bir yokmuş Allah’ın kulu çokmuş. Evvel zaman içinde kalbur zaman içinde, develer tellal iken pireler berber iken ben annemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken vakti zamanında köylerden birinde çok fakir olan bir anadan oğlu yaşarmış. Oğlu çobanlık yapan bu kadın oğlunu evlendirmek istese de fakirlikten oğlunu evlendiremiyormuş ve bunun için çok üzülüyormuş. Bir gün oğlunu karşısına alıp ah oğlum artık seninde evlenme çağın geldi ben de artık torunlarım sevip okşamak istiyorum ama şu fakirliğin gözü kör olsun. Ne yapacağımı ben de bilmiyorum diyerek üzüntüsünü dile getirmiş. Annesinin çok üzüldüğünü gören çoban ana sen merak etme yarın başka köylere gider orada çalışırım ve evleneceğim parayı biriktirir gelirim deyince annesi oğlundan ayrılmasına üzülse de onu evlendireceği düşüncesi çobanın annesini çok devindirmiş. sevinçten gözleri parlamış.