Yılmaz, oğlunu ne kadar çok sevdiğini düşündü. Ona böyle 
kahkahalar attırmak çok hoşuna gidiyordu.
“Dur İnci Hanım, hiçbir şey yok korkma, çocuk çok istiyor, ne 
yapayım.”
“Evet baba, evet çok istiyorum, yaşasın, oley, uçucaz şimdi, 
havalara uçucaz, benim aslan babam.”
“İsterse istesin, çocuk o. Çocuk aklıyla mı hareket edeceğiz, bak 
vallahi bir şey olur, Allah aşkına yapma, ay hızlanma, korkuyorum.”
“Merak etme karıcığım” derken arabaya iyice gaz verdi. Bu arada 
gözü yokuşu kesen sokaktaydı. Yollar boştu. Kimsecikler 
görünmüyordu. Aslında tehlikeli bir iş yaptığının farkındaydı tabii 
ama kendisine olan güveni bu farkındalığın önüne geçiyordu. O 
yapardı. İstediğini başarırdı. Şimdi de hem oğlunu mutlu 
edeceğinden hem de herhangi bir kaza bela çıkmayacağından 
emindi. İnci’nin çığlıkları, sokağın boşluğunun kontrolü, her şey 
denetimi altındaydı. Arabanın gazına iyice yüklendi.
“Hadi baba uçur bizi, uçucaz şimdi uçucazzzz.”
Bahadır Erdem, yüreğinin çocuk yerinden doğan ilk edebi kitabı 
olan Baba Oğul Hikâyeleri’nde bir ailenin kökenlerine iniyor. 
Taşrada unutulmuş bir şehirde doğan Yılmaz’ın yaşam serüvenine 
babalar, anneler, büyükbabalar, büyükanneler, oğullar, halalar, 
teyzeler eşlik ediyor; hüzünler ve sevinçler de elbette…