“Baba” kelimesinin dilimizde, genellikle güç ve otoriteyi simgeleyen pek çok mecazi anlamı bulunmakla birlikte, “baba” kelime anlamı olarak “çocuğu olan erkek” demektir. Aynı zamanda “ata”dır. 
Bazen de baba evde bir korku ve baskı unsurudur. Oysaki, baba evin direğidir, güvencesidir, koruyucusudur, güçtür, otoritedir.
Babanın ve annenin kıymetini bilmek insanın yaşına göre değişiyor. Yaş ilerledikçe bakış açısı ve değerlendirme farklılaşıyor. Çocuklukta başka, gençlikte başka, yetişkinlikte başka oluyor. Şunu kabul etmek gerekir ki, babalar ve anneler çocuklarıyla aynı dönemin insanı değillerdir. Herkes kendi kuşağının insanıdır. Zamanla değişimler olduğuna göre aralarında birtakım sürtüşmelerin, hatta ufak tefek sorunların olmaması mümkün değildir. 
Çocukların babalarına karşı ön yargıları da yaşlarına, eğitimlerine, şartlara göre farklıdır. Baba bir bireydir. Kendine özgüdür. İçinde yaşadığı dönemin ve toplumun ahlaki değerleri ile büyümüş, bir kişilik kazanmıştır. Eğrileri ve doğruları olabilir. Zamana bağlı olarak elbette değişimler olur. O nedenle daha ileri yaşlarda çocuklar babalarını olduğu gibi kabul etmek gerektiğini anlarlar. Zaten yapacakları fazla bir şey de yoktur