Babamın çok güzel bir sözü vardı, “KARGAYA YAVRUSU ŞAHİN GÖRÜNÜR” derdi. Ezan ile başlayan sela ile biten, adına kimine göre hayat, kimine göre ömür denilen yaşam döngüsünde, hep yaşanmışlıklar vardır. Kim nerede ne şekilde yaşarsa yaşasın sonuçta bu nefes son kez alınıp verilecek ve yaşam sona erecek.
İnsanlar hiç ölmeyecekmiş gibi yaşarlar, ne zaman ki etrafındaki çok yakınları veya akrabaları bir bir bu dünyadan gider, o zaman sıranın kendilerine geleceğinin farkına varırlar.

Hayat denilen yolculuk iki nefes arasıdır. Doğduğunda aldığın ilk nefes ile öldüğünde verdiğin ilk nefes arası bir yaşam. Maalesef insanlar kıymet bilme işini ölümden sonraya bırakmışlar. Yaşarken değil ama ölünce kıymet bilir olmuşlar. Yaşarken kırdığın kalbi ölünce düzeltemezsin. Yaşarken hor gördüğün kişiyi ölünce yüceltemezsin. Mühim olan hayattayken insanlara değer vermek, onları hor görmemektir.