O ince ince gülüşü ile insanı deli ediyordu. Sanki bütün çocukların gülüşlerini çalmıştı ya da tüm aşıkların mutluluklarını… Bu gülüş bu kadar mı yakışırdı insana… Gözlerinin yarım inişi ile karla karışan süslü kirpikleri, insana huzur ve mutluluk veren zarif kahkahaları… Kim bilir belki ay ve yıldızlar dalıyordu o gülüşe; her insana umut ve güven veren o gülüşe…
Peki, kim çaldı o gülüşleri? Kim çaldı o çocuk bakışlarını? Yoksa bu gülüşler sahte ve yalan mıydı? Yoksa başka yüzler mi dokunmuştu o yüze ve gülüşlere? Saklamıştık ruhumuza, kırık kalplere o yapmacık ve yalan gülüşleri, çünkü kar değmiyordu kirpiklerine. O gece ay çok kızgın ve hareketliydi, yıldızlar seyrek ve küskündü, çünkü başka yüzler değmişti o yüze ve o gülüşlere insanlara tuzak kuruyordu.