Yine aynı kâbus. Artık uyumaktan korkar oldum. Gözümü her kapattığımda alevler içindeyim. Her şey kül olurken ki çaresizliğimle baş başayım. Sonrası derin bir karanlık ve bana bakan bir çift korkunç göz. Hepsi o kara günü bana hatırlatmak için var. Ailemi kaybettiğim o lanet günü. Sanki unutabilecekmişim gibi; annemin, babamın ve küçük kız kardeşimin çığlıkları hala kulaklarımda. Her defasında kendime aynı soruyu soruyorum, “Neden ben ölmedim?”