…Ucundan tutunduğumuz bir yaşamda
Öyle derin izler düşünmeden
Taşın sertliğini, suyun serinliğini bilerek,
Düştüğümüz yerlerde dizlerimizde kalan yaralarla,
Her geçtiğimiz anın,
Sorumluluğunu duyarak yüklendik,
Hiç yüksünmeden acıları;

Bağırıp çağırmadık
Sesimizin rüzgârıyla kırıp dökmeden
Öyle seslendik, öyle karşı koyduk,
Onurlu sözcükler seçtik
Yaşadığımız günlere denk düşen,
İlk çarpan ışığın aydınlığıyla sürdürdük
Bizden önce direnenlerin adımını,

O gürültüde, o yangında belli olmadı
Yaralarımızın ne kadar derin  ne kadar büyük olduğu
Acılarımızı giydiğimiz gömleğin cebinde kuruttuk
Karanfillerin rengini tenimiz sanarak yürüdük,
Solgunduk, yorgunduk
İnsanın onuruyla aydınlanmadan yana
Payımıza düşeni taşıdık yarına…