Selîm Dîvane, 18. asırda yaşayan Kırımlı bir Türk mutasavvıfıdır. Gençlik yıllarında İstanbul`da medrese öğrenimi görmüş sonra Bosna`ya kadı olarak tayin edilmiştir. Bu vazifesi sırasında tasavvufa meylederek kadılığı bırakan mutasavvıf, Kesriye`ye gelip burada Kadiriyye`den bir mürşide bağlanarak tasavvuf eğitimini tamamlamıştır. Daha sonra mürşidi tarafından önce Üsküp`e, sonra Selanik`e bağlı Köprülü`ye gönderilerek irşad faaliyetlerini sürdürmüştür.

Kaynaklardan öğrendiğimize göre Divane hayatının sonuna kadar Köprülü`de yaşamış ve burada vefat etmiştir (1757). Yazmış olduğu şiirlerinde Dîvane mahlasını kullanan mutasavvıf, şimdiki bilgilerimize göre iki önemli eser bırakmıştır: Bunlar "Burhanü`l-Arifin ve Necatü`l-Gafilin" ve "Miftahu Müşkilati`l-Arifîn ve Adabu Tariki`l-Vasilin" adlarıyla kaleme alınmışlardır. Her iki eser de mensur ve manzum karışık olup tasavvuf düşüncesini ve bilhassa vahdet-i vücûd anlayışını ana hatlarıyla ortaya koymaktadır. Müellifin bu iki eserde ısrarla vurguladığı en önemli konu tasavvufta yanlış anlaşılan hususlarla mutasavvıf geçinen bazı kişilerin yanlış anlaşılmalara sebep olan düşüncelerini tashîh etmektir.