“Bütün bu hengâmenin nedeninin kendisi olmadığını anladığında

vurulmadığını da anladı. Duyduğu patlama başka bir şeydi. Ani bir refleksle

fırlayıp kapıyı açtı, bodrum kattaki dairesinden çıkarak merdivenlerden yukarı,

apartmanın giriş kapısına doğru basamakları üçer beşer atlayarak koştu.

Şehrin her zaman işlek bu eski fakat modern alışveriş caddesinin orta yerinde

biriken kalabalık yüzünden trafik tamamıyla durmuştu. Garip bir önseziyle

kalabalığı yara yara ilerlediğinde gördü onu.

Hafifçe dalgalı, uzun kumral saçları asfalta yayılmış,

öylece yüzükoyun yatarken…

Daha dün gece ölmesini dilemişti onun, sırf yakışıklı diye. Ölmüştü işte, hem de

kendisinin ölümden dönmesine vesile olarak. Siren sesleri, ‘Acele edin belki

yaşıyordur,’ çığlıkları, birbirine sarılıp ağlayan iki genç kızın görüntüsü…”