Herkesin bir hikayesi vardır. Kimisi hep acıklıdır, kimi hikayelerde ise hep mutluluk vardır. Ben hep sorgulamışımdır hikayeleri, acaba hep mutlu olanlar var mıdır bu hayatta, ya da öylesi bir hayat bize mi denk gelmedi acaba diye.

Kim bilir? Belki de sadece benim sınavımdır zorlu olan, ya da diğerlerine kolay gelmiştir sorular. Ya benim aklımda ki sorular…Ondandır belki de az sayıda doğrular. Üç yanlış bir doğruyu götürürdü oysa, neden hepsini götürdüler? Kimseye anlatmazdım ben yaşadıklarımı. Kendi içimde eritmeye çalışırdım hep, çok mücadeleler vermiştim oysa, her düştüğümde tekrar kalkarım sanmıştım…

Kim bilir ? Belki de en çok bunda yanılmışımdır. Bir zamandan sonra iyice bunalmıştım artık, anlatmak geçiyordu içimden anlat ve rahatla diyordu içimden bir ses. İkna olmuştum sonunda, hani derler ya hep anlatsam roman olur diye bende anlatıyorum, şimdi hepsi roman olacak…