Bazen düşünmek anlamaya, görmek bilmeye ve duymak hissetmeye yetmez. Bazen yaşamak gerekir: İliklerine kadar anlamak, dibine kadar bilmek ve dahi çığlık çığlığa bağıranların acısını hissetmek için onların yaşadıklarını yaşamak gerekir. Lâkin insanoğlu bir başka yaşamı anlamak için yaşamayı göze alamaz.
Akıl hastanesinin merdiven boşluğunda bulunan ceset bütün hastaneyi ve polisleri harekete geçirir.
İntihar mı, cinayet mi olduğu bilinmeyen bu olayın altından bambaşka şeyler çıkar. Sırlarla dolu bu hastanede, kimse sanıldığı kadar masum değildir.

Herkesin birbirinden sakladığı bir sırrı ve o sır yüzünden yaşadığı korkuları vardır.

6 ayrı insan.
1 çatı.
Ve bir yüzleşme.

"Dünya, suçluların elini kolunu sallayarak volta attığı bir hapishane. Biz masumlar kendimizi gardiyan sanıyoruz ama farkında değiliz, zalimlerle aynı hapishanedeyiz.

Tek suçumuz, doğmamız.*