İnancıyla, duygusuyla, düşüncesiyle ne ile olursa olsun; Baltık Denizi’ne bile kanat çırpası geliyor insanın. Tutarcasına yeltense de birileri, tutulmayacak, yakalayabilirsen yakala bir hızla ilerliyor öbürü. Gitmek ya da kalmak üzerine tartışmak koftur böyleyken. Aşmak varken hapislik dayanmaz boydan boya kimselere. Ne yapıp ne edip sıçramak, yetmeyince de sürtüne sürtüne uçmak icap eder. Varmak sürekliliktir, bitmemişliktir. Ortaya atılan bitti yaftası hiçbirşeyin bitmediğini bildiren korku ve kopmazlıktır. Yaşamak nesnel bir zorunluluktur. Peki ya dolay?