Söyleyecek çok şeyi vardı, ama Ahsen susuyordu. Selim onun suskunluğunu, suçluluğundan değil, çaresizliğinden olduğunu; gözlerinde görmeyecek kadar, tüm benliğini ihanet ve öfke kaplamıştı. Susmakta bir cevaptı. Hatta verebileceği tek cevaptı. Selim bu suskunlukta çok şey saklı olduğunu anladığında, iş işten geçmiş olacaktı. 

Aşk Selim, Okay ve Ahsen’e AH! edip “SEN” diye görünmüştü. Yılı yıla ekleyerek  “SEN” diye ney sesi gibi inleyerek çile doldurmuşlardı. Ve bu üç sevdalı… bilme- dikleri “BEN”i, “SEN” yapacak ilahi yazgıda, AH!SEN diye görünmeye başlayan, yeni bir oluşumun başındaydılar.