Yıllar geçtikçe uzaklaşmam gereken, zihnimde kaybolacağına inandığım geçmişim, her saniye içimde artarak büyüyor ve dört bir yanımı sarıp beni soluksuz bırakıyordu. Tam da kendimi dinginleştirmeye çalışıp, her şeyi geride bıraktığımı sandığım anda başlıyordu. Oysa ne kadar masum ve saf açıyorduk gözlerimizi hayata. Sonra büyüdükçe kirletiliyor, kirleniyorduk. Dokuz yaşındaydım. Nasıl yapmışlardı bunu bana? Bambaşka bir hayatı yaşıyorum. Buna ben mi karar verdim… kimdim ben? Gerçek bir kimliğim var mıydı? Pek emin değilim. Kaçtım. İnkâr da ettim. Kendimle yüzleşecek cesaretim yoktu. Kaybettim. En çok kendimi kaybettim. Merhamet duygumu, vicdanımı yitirdim. En çok kendime acımadım. Kimseye zarar verdim mi?

Bilmiyorum…