Marketin hemen yanında bulunan evin basamağında oturuyordu.

*Adın ne?* dedim çocuğa.
*Mutlu* dedi.
*Ne güzel ismin varmış.* dedim.
*Ben seçtim.* dedi.
*Nasıl yani?* dedim.
Gözlerimin içine baktı,
Sessizce gülümsedi:
*Öyle işte!* dedi.
*Sana top alayım mı?* dedim.
*Çikolata daha iyi.* dedi.
*Bekle* dedim.
Tekrar markete girip çikolatayı aldım,
Çocuğa uzattım:
*Al bakalım…*

O sırada evin kapısı açıldı, içeriden bir kadın çıktı. Elinde tuttuğu bir çift koltuk değneğini çocuğa uzattı: *Al bakalım Efeciğim, artık gidebiliriz.*

Çocuk değneklere tutunarak doğruldu ve uzaklaştılar. Arkalarından bakarken anladım ki;
"Mutla* olmak bir seçimdir…