Şüphesiz her şehir ve bölgenin misafir karşılaması çok içtendir. Ama Adana‟nın yıllar önceki karşılaması, misafir ağırlaması bambaşkaydı. Bu gün yine; Adana‟daki bazı kesim ve ahbaplar, eşini dostunu tüm kalpleriyle ağırlarlar. İzzet ikramlarını yaparlar…

Hiç unutmam 1960 yıllarında, Karşıyaka sanayi çarşısında kalfalık yapan arkadaşım: Rüştü Kaya’ya giderdim. O sıralarda bisiklet sporu yaptığım için altımızda, spor bisiklet olurdu. Yani yarış bisikleti: Tabii, bembeyaz martı gibi Eşofmanlar, beyaz çorap, beyaz kep kafada ve Siyah bisiklet ayakkabısı. O sanayi çarşısında bana, *Uzaylı* gibi bakarlardı. Bende o delikanlı yaşımla, kasım kasım kasılırdım.

Rüştü Kaya, beni gördüğü anda, tornayı durdurur, işi gücü bırakır, kendisine dinlenme verirdi. Bisikleti duvara dayar, Yağlı sandalyenin üstüne, bir kasap kâğıdı serdik mi, Dünyanın en konforlu koltuğu olurdu bana…

Bu bir gerçekti ki; Rüştü o yaşta para kazanan bir delikanlı olarak, izzet-ikramını esirgemezdi benden. Hemen sormaya başlardı:

-Ağam, sana ne ikram edim! Karnın aç mı? Allah‟ını seversen doğru söyle!
- Karnın açsa, Kebap söyleyim!
-Karpuz kestirim! Allah‟ını seversen söyle! No‟lur çekinme!
-Berber çağırim, Tıraş ettirim! Yabancı değilik ha…
-Ağam, Allah‟ını seversen! Hamama götürim, Yıkattırim! Kese yaptırim!…