Kitapları seven iki insan, şiire ait iki ruh... Ciğeri yandı düşündükçe, bu kadar uyumlu iki insan nasıl birleşemezdi. Gömdü yüzünü nemli yastığa, sızıp kaldı...

Yüklü bir bulutun cimri bağışları serinletiyordu yüreğini. Üşüyen içinin serinleyen havayla, özünü dünyaya haykıran toprakla birleşmesi ahengi tamamladı. Can özünü hatırladı, Adem topraktansın sen, topraktan! Ellerini uzattı semaya, düşen rahmetten birkaç katre de olsa sebeplenmek istedi yüreği. Gözlükleri buğulandı.Çıkardı, dünyayı çıplak gözleriyle seyre daldı. Dinlenen ruhuna yol verdi. Evin yoluna düştü ayakları...

Hayatımızda varlığını sürdüren karakterlerin, Kemal Aalbayrak`ın kaleminde şairane bir anlatımla hayat bulduğunu görüyoruz. Yüzümüzü çevirdiğimiz gerçekleri masal tadında okumak için sayfaları aralanmalı.